W środę, 21 lutego 2024 roku, zmarła pani Rita Kwiotek – wspaniały człowiek, absolwentka naszej szkoły, polonistka, dyrektorka Szkoły Podstawowej nr 1 w latach 1985-1991.

 

Losy pani Rity przez wiele dziesiątek lat związane były z naszą szkołą.

Pierwszy namacalny ślad to zamieszczone najstarszej kronice zdjęcie klasy 5a (z nauczycielkami Elżbietą Czechową i Marią Rozkoszną oraz kierownikiem szkoły Rudolfem Zarębą) – jedną z uczennic tej klasy była Rita Biełka.

 

(po kliknięciu każde zdjęcia można obejrzeć w większym rozmiarze)

 

Pracę w naszej szkole rozpoczęła w 1972 r., kiedy do SP1 dołączyli uczniowie i nauczyciele ze zlikwidowanej SP4. I pozostała tu do emerytury, a nawet dłużej.

 

Zdjęcie grona pedagogicznego z 1972 roku,
pani Rita Kwiotek w pierwszym rzędzie, pierwsza z lewej

 

Wspaniała nauczycielka języka polskiego. W opinii jednej z absolwentek – „najlepsza polonistka, jaką miałam!”.

Ale też łod pokolyń Ślonzoczka – już 40 lat temu uczyła o naszej Małej Ojczyźnie. Uczniowie jeździli na wycieczki do Pszczyny, Lędzin, Bierunia, na Anaberg. Zwiedzali drewniane kościółki Ziemi Pszczyńskiej wraz z dr Marią Lipok-Bierwiaczonek i jej fachowym komentarzem. Na początku grudnia, w okolicach Barbórki, odbywały się spotkania z górnikami. Były organizowane lekcje, podczas których dzieci poznawały śląskie obyczaje i tradycje, na przykład wyszkubek, śpiewały pieśni, jadły kreple i kołocz.

 

Akademia z okazji rocznicy wyzwolenia Śląska i Święta Szkoły (1987 rok)

 

Pani Rita pracowała w szkole, kiedy rozpoczęła się nasza trwająca już prawie 30 lat przygoda z konkursem „Terozki se pogodomy…”. Wielokrotnie była jurorką konkursu, zachwycała się strojami, postawą, tekstami uczniów i swadą, z jaką były prezentowane. O konkursach regionalnych mówiła: jeżeli będą w dalszym ciągu organizowane, to spełnią swoje zadanie – można będzie powiedzieć: „Jo je stond, kochom to miasto, dyć to przeca mój Śląsk”.

 

Pani Kwiotek (w czerwonym żakiecie) w jury konkursu "Terozki se pogodomy..." w 2012 roku

 

Podczas Jej kadencji jako dyrektora uczniowie zaczęli jeździć nad morze na „zielone szkoły”, poznawali też bliższe okolice – Beskidy i Jurę Krakowsko-Częstochowską. Budynek szkolny przeszedł gruntowny remont (wymiana instalacji centralnego ogrzewania, malowanie sal lekcyjnych i korytarzy, tynkowanie z zewnątrz).

 

Po przejściu na emeryturę nadal miała kontakt ze szkołą – jeszcze przez dekadę uczyła języka polskiego, później też często nas odwiedzała. W pewien sposób pani Rita nadal jest w szkole obecna – uczennicą jest Jej prawnuczka, nauczycielkami dwie absolwentki, których wspomnienia przytaczamy poniżej…

Nauczyciele, którzy z Nią pracowali wspominają, że za czasów Jej kadencji grono pedagogiczne tworzyło naprawdę jedną wielką rodzinę, a pani Rita zarażała wszystkich pozytywną energią.

 

Nauczycielka, która rozpoczynała swoją drogę zawodową pod skrzydłami pani Kwiotek pisze tak:

Wspominam Panią Ritę jako miłą i ciepłą osobę. Jako młoda nauczycielka przychodząc do SP1 to właśnie Pani Rita wprowadziła mnie do grona pedagogicznego oraz wspierała we wszystkich działaniach jak mama. Bardzo miło wspominam też wyjazdy do Wisły-Łabajowa, gdzie wszyscy integrowaliśmy się jako grono. Pamiętam również codzienne poranne spotkania przed 8:00 w pokoju nauczycielskim, gdzie padały żarty napędzające nas do dalszej pracy. Zawsze Pani Rita zostanie w mojej pamięci. 

 

Grono pedagogiczne w 1986 roku

 

I jeszcze kilka zdań od nauczycielki, która miała okazję parę lat z panią Ritą pracować:

Przyszłam do SP 1 w 1997 roku. Pani Kwiotek była wtedy emerytowanym dyrektorem i nadal pracowała jako nauczycielka polskiego. Pamiętam Jej promienną twarz i wiele anegdot, którymi sypała jak z rękawa podczas przerw. Cechowała Ją witalność i dystans do własnej osoby. Mawiała: „ja, z tym moim hollywoodzkim imieniem…” Wszyscy nauczyciele odnosili się do niej z wielkim szacunkiem.

 

Uczniowie pamiętają Ją jako wspaniałą polonistkę, osobę z wielkim autorytetem, bardzo lubianego i szanowanego nauczyciela.

Oddajmy głos dwóm uczennicom, które uczyła pani Rita:

Wspominam Panią Ritę z różnych powodów. Ale będąc Jej uczennicą, szczególnie pamiętam Ją z klasy ósmej, kiedy to cały rok szkolny, na każdej lekcji języka polskiego pytała nas przy tablicy z gramatyki!!! No i zostałam polonistką…

 

Panią Ritę Kwiotek jako nauczyciela i wychowawcę pamiętam jako osobę empatyczną, wspierającą i przede wszystkim zainteresowaną rozwojem młodego człowieka. Nigdy nie poddawała się narzuconym programom edukacyjnym i wiedzy encyklopedycznej, lecz stosowała własne innowacyjne metody nauczania. Często organizowała różne wycieczki oraz wyjścia, nawet do siebie do ogródka przy domu, gdzie uczyła po prostu otaczającego nas świata.
Była nauczycielem kreatywnym, potrafiącym tworzyć unikalne, dostosowane do potrzeb uczniów zajęcia.
To wybitna pedagog, która w swoim życiu i pracy kierowała się sercem i bezinteresownością. Miała ogromny pozytywny wpływ na rozwój osobowości oraz indywidualności ucznia. Na zawsze zostanie w pamięci osób, które uczyła.

 

Jubileusz 220-lecia szkoły (rok 2014). Pani Rita Kwiotek (w jasnym płaszczu)
wśród emerytowanych dyrektorów i nauczycieli, którzy otrzymali pamiątkowe dyplomy i statuetki

 

Pozostanie nie tylko w pamięci absolwentów. Wszyscy, którzy zetknęliśmy się z panią Ritą Kwiotek zapamiętamy Jej uśmiech, pogodę ducha i życzliwość.

 

Pogrzeb ś.p. Rity Kwiotek odbył się w poniedziałek, 26 lutego w kościele św. Marii Magdaleny na Starych Tychach.

 

 

Pożegnaliśmy Ją takimi słowami:

Kochana Pani Rito, Pani Kwiotek, Pani Dyrektor SP1, Rito!

Jesteśmy dzisiaj na tej ostatniej lekcji, na którą zwołałaś nas w tej „złej godzinie” – my, Twoje uczennice, Twoi uczniowie, wychowankowie, współpracownicy.

W każdej i każdym z nas w swoim czasie zasiałaś nauczycielskie ziarno wiedzy, dobra, piękna, prawdy – dlatego stawiliśmy się tutaj, by podziękować Ci za to wszystko i wspomnieć jeszcze raz ten czas, kiedy uczyłaś nas języka polskiego, byłaś wychowawczynią, dyrektorką Szkoły Podstawowej nr 1. Ślązaczką, szanującą tradycję, krzewiącą gwarę i etos naszej Małej Ojczyzny. Duszą towarzystwa z wielkim poczuciem humoru i radością życia.

Pani Rito! Ukończyłaś już swoją księgę życia, stawiając dziś ostatnią kropkę… Dziękujemy Ci za nią – dane nam było pisać razem z Tobą. A teraz zapewniamy, że będziemy do niej wracać we wspomnieniach – każdy otwierając te strony, na których zapisałaś nasz wspólny czas…

Niech do naszego smutku, żałoby, pożegnania dołączą słowa noblistki Wisławy Szymborskiej:
Czemu ty się, zła godzino,
z niepotrzebnym mieszasz lękiem?
Jesteś – a więc musisz minąć.
Miniesz – a więc to jest piękne.

Odpoczywaj w pokoju.